کد مطلب:40377 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:19

گنجینه پرسمان » تاريخ و سيره

چرا پيامبر اكرم، با توجه به علم غيب خود، كه ميدانست مسلمانان به دو فرقه بزرگ شيعه و سني تقسيم خواهند شد، مسلمانان را متوجه آن نكرد و جلوي اين تفرقه را نگرفت؟

آري، پيامبر اكرم، بدون شك با خواست خداوند آگاهي از علم غيب داشت، و هرگاه ميخواست و اراده ميكرد، ميتوانست چيزي از اسرار غيب و امور مربوط به آينده را آگاه شود، ولي آنها جز در مواقع خاص مأمور به استفاده از علم عادي بودند و از راه اعجاز و علوم غيب بنا نبود استفاده نمايند.

از راه اجبار، نيز اين كار ممكن نبود، زيرا ايمان اجباري بيارزش است.

بنابراين، تنها راهي كه باقي ميماند از راه اطلاع و آگاهي رساني است، پيامبر اكرماز اين راه در مواقع مختلف بهره برد و مسلمانان را به اين چند دستگي متوجه ساخت كه نمونهاي از اين روايات عبارتند از:

1. حديث سفينة نوح: پيامبر اكرمدر اين حديث ميفرمايد: اهلبيت من در ميانشما، همانند كشتي نوحاند، هر كس بر آن سوار شود، نجات مييابد و هر كس از آن جدا شود، هلاك ميگردد.(بحارالانوار، علامه مجلسي;، ج 23، ص 124، نشر مؤسسة الوفأ.)

از حديث فوق، استفاده ميشود كه خط ولايت، تا پايان جهان ادامه دارد، چرا كه دنيا هميشه مركز طوفانها است، يعني در هر عصر و زمان، شياطين و مناديان ضلالت و يا گمشدگان وادي حيرت وجود دارند، اين طوفانها آرام نميگيرد و تا قيامت بر پا گردد و خداوند در ميان بندگانش داوري كند و به گفتة قرآن، اختلافها را برچيند، بنابراين هميشه وجود اين كشتي نجات ضروري است وتخلف از آن ماية هلاكت است.

اين حديث تفسيري است بر حديث معروف پيامبر اكرمكه ميفرمايد: بزودي امت من بر هفتاد و سه فرقه تقسيم ميشوند كه يك فرقة از آنها نجات پيدا ميكنند و بقيه در آتش جهنم قرار ميگيرند.

حضرت عليپرسيد: اين فرقه ناجيه كدام است؟ فرمود: كسي كه، به آن چه كه تو بر آن هستي و شيعيان و اصحاب تو هستند، تمسّك جويد.(بحارالانوار، همان، ج 28، ص 4.)

2. حديث نجوم: پيامبر اكرمدر اين حديث فرمود: ستارگان براي اهل زمين، ماية امنيت و نجات از غرق شدن در درياست و اهل بيت من، امان و ماية نجات امتم از اختلافاتند، پس هنگامي كه قبيلهاي از عرب با آنها مخالفت كنند، اختلاف در ميان امت ظاهر ميشود و آنها حزب شيطان خواهند شد.(صحيفة الرضا، ص 56، كنگرة جهاني امام رضا7 / ر.ك: پيام قرآن، آيت الله مكارم شيرازي و ديگران، ج 9، ص 61ـ68، ج 7، ص 223ـ243، دارالكتب الاسلامية.)